Merhabalar!

Uzun bir bölümle karşınızdayım, umarım çok beğenerek okursunuz.

Her paragrafta yorumlarınızı bekliyorum, inanılmaz teşvik ediyor inanın.🥹

Hadi bakalım keyifle okuyun.

Yıldıza basmayı unutmayın.🌟

Yorumlarınızı bekliyorum 🥰

Keyifli okumalar.💙

Bölüm Üç 💛 Ah Benim Sevgili Kalp Sancım

"Adam seni kıskanmış!"

Israrlı görüntülü aramaları sonrasında günün raporunu dinlemek için amacına ulaşan Buğlem'in yaptığı ilk yorum bu olmuştu. Anlattığım şeyler sanki olağanüstü durumlarmış gibi her bir ayrıntıda çığlık attığından kulaklığım kulaklarıma eziyet etmişti ve sol kulağım hâlâ sızlıyordu.

Hazırladığım soğuk kahveden pipetimle bir yudum aldıktan sonra yutkunup odamdaki L koltuğa oturdum. Dizimi kendime çektim, bakışlarım yatağımın sol tarafındaki pencereye ulaştı, hafif meltemin etkisiyle sallanan ağaç dallarını, kıpırdaşan yaprakları seyrettim. Dağhan'ı gördüğümden beri benim kalbimde yetişen dalların da onlardan bir farkı yoktu bence. İçten içe ona kendimi kaptırsam da dıştan fire vermemek için kendimi zorluyordum.

Kahve bardağını dizlerimin üzerine bıraktım, tırnaklarımla cam yüzeyine ufak dokunuşlar yaparken "Abartma tozu," dedim. Sırtımı koltuğun başlığına yasladım, bakışlarımı pencereden ayırıp mutfağında kendine noodle hazırlayan Buğlem'i izledim. "Despotun teki sadece. Ben çözdüm onu, güya sadece işle ilgilenmeliyiz kafasında. Ne sanıyorsa kendini? Disiplinliymiş..." Derken omuzlarımı kaldırıp indirdim, nefesimle gülümsedim.

Tenceredeki noodleı çatalla karıştırdıktan sonra tadına bakmak için bir tanesini alıp ağzına attı. Çiğnerken bana kötü kötü baktı. "Offf," dedi kızarcasına. "Kızım, sen üniversiteyi birincilikle bitirdin. Dağhan'ı görmek ayarlarınla oynayıp salaklaştırdı mı seni acaba? Elimi ekrandan uzatıp bozulan televizyona vurur gibi dokunacağım kafana he." Tekrar pişmekte olan yemeğini karıştırdı. "Kızım, alo... Adam durduk yere sana benimle ilgilen diyor, Vuko'yla gülüştüğünü görüp bir anda yanınızda bitiyor. Onunla çok yakın olma iması yapıyor. Hatta imadan da öte, direkt söylüyor bunu... Yani bu ne demek? Senin yıllarca ona büyüttüğün aşk karşılıksız değildi demek. Anlasana! Ay ben yoruldum burada. Aynısı benim başıma gelse çoktan gelinlik bakmaya başlamıştım."

"Beni umutlandırıp durma Buğlem," dedim. "Sanki her zaman aramızda dağlar vardı. Ya bu adam, düne kadar benimle aynı mahallede, aynı sokaktaydı, evimize girip çıkıyordu. Ailelerimiz dosttu ya. Her şeyi geçtim devir sosyal medya devri. O kadar yıl geçmiş, ne sosyal medyadan eklemiş ne başka bir şey. Ne hoşlanması, böyle hoşlanma mı olur?" Başımı olumsuz anlamda salladım. "Ne o on altı yaşında ne de ben on beş... Bana karşı bir takım hisler beslediğini düşünmüyorum, ben de ona yeniden kapılmayacağım zaten. Kaç yıl geçti üstünden canım."

"Sona ermiş gibi görünse de bazı hikayeler bitmiş değildir," dedi bir filozof edasıyla. "Sadece anını bekler. Sizin zamanınız şimdi başlıyor olmasın? Belki her şeyin bir açıklaması vardır," dedi Buğlem de hüzünlü bir tavra bürünerek. "Sen yine de her şeyi kestirip atma, pişman olursun bak, demedi deme. Zamanla oturup konuşursunuz bunları. Şimdiden tavır alma çocuğa, sakatmış zaten bak, yazık. Psikoloji çok önemli böyle durumlarda sporcu için."

Kahvemden bir yudum daha aldım, acı tadı damağımda iz bıraktıkça rahatlıyordum. "Konuştu ailemizin psikoloğu."

Bu bir lakap değildi. Buğlem de psikoloji okuyordu fakat okulu bitirmekte çok ısrarcı değildi, sosyal medyada yaptığı üne kaptırmıştı kendini, derslerini ikinci plana atıyordu bu yüzden. Sonrasında yeni medya ve gazetecilik bölümünden çift anadal yapmaya başlamış, tüm ilgisini yeni bölümüne adamıştı.

"Her daim," dedi. Tencereyi ocaktan aldı, hazırladığı noodleı tencereye boşaltırken rafa sıkıştırdığı telefonundan bana baktı iri, mavi gözleriyle. "Bence oluru var bu işin. Ne dersin?"

Omuz silktim. "Kapılmayacağım derken yalan söylemiyordum," diye yineledim düşüncelerimi. "Buğlem, benim ona beslediğim hisler çocukluk aşkından çok öteydi. Onu bir daha göremeyeceğimi anladığımda, bana surat yaptığında, bakışlarını benden kaçırdığı her günün gecesi sabaha kadar nasıl ağladığımı ben bilirim. Ben galiba... Aynı hisleri tekrar yaşamaktan korkuyorum. Onu sevmek çok güzeldi ama acısını çekmek de bir o kadar zordu."

Tabağını masaya koyduktan sonra telefonunu raftan aldı, yüzünü aşağıdan görüyordum ve gıdısıyla çok sevimli duruyordu. Büktüğü dudaklarıyla üzgün bir hal aldı, telefonunu masadaki peçeteliğin önüne koydu bu sefer. Çatalına doladığı noodleını ağzına götürüp iştahla çiğnedikten sonra "Pekâlâ..." dedi. "Bu da bir süreç ve atlatman için zamana ihtiyacın var." Lokmasını yuttu. "Yine de taş duvarlar örme çocuğa. Lazım olur."

Söylediğine karşılık güldüm. Cevap verecekken ekranın üst kısmında annemin aradığını görünce ciddileştim ve "Annem arıyor, kapatıyorum," diye bilgilendirdim.

Diliyle dudaklarını temizleyip başını salladı. "Selam söyle Zeliha sultana."

El sallayıp telefonu kapattım, görüşme sonlanır sonlanmaz ekranda annemin suratı belirdi. Telefonu üstten tutmaya bir türlü alışamamıştı, neredeyse karın hizasından tuttuğu telefon ekranına bakarken burnunun ucuna indirdiği yakın gözlüğünün ardında kalan gözleri kısıldı. Beni görünce suratındaki o ciddi ifade anında yok oldu ve "Kızım," dedi hemen gülerek. "Nasılsın annesinin güzeli?" Ben sorusunu cevaplamadan bakışları karşısına yükseldi. "Açtı açtı." Tekrar ekrana baktı. "Teyzen bizde, seni soruyordu o da."

"İyiyim anneciğim," dedim ve kahvemi ekrana yaklaştırdım. "Yorgunluk kahvesi içiyordum."

"Oy, yanakların da kıpkırmızı olmuş. Çok mu yordular seni yavrum?"

Tedirgin bir ifadeyle ekranda kendime bakıp ellerimi yanaklarıma çıkardım. Sahiden de hem kızarmış hem de sıcacık olmuşlardı. "Hava sıcak ya ondan," diye toparladım. "Keyfim yerinde anne."

"Güzel güzel, Allah versin de yerinde olsun."

"Kız, Feza. Haberleri gördük, Dağhan gelmiş öyle mi?"

Tüm bunlar, bir kamera şakası mıydı yoksa bir anda tüm dünya cidden bana Dağhan diye bahsetmeye mi başlamıştı?

Bu fikre öyle inanmıştım ki odamın duvarlarında kamera var mı yok mu diye şöyle bir baktım. Normal değildi çünkü.

Füsun teyzemin de olayı Dağhan'a bağlamasını beklemiyordum. Gerçi, hepsi seviyor ve ekran başından takip ediyorlardı onu. Her ne kadar abim ve Dağhan'ın arası bozulsa da annesi Lale teyzeyle annemin arasından hiçbir zaman su sızmamıştı. Çok yakın iki arkadaşlardı. Abimle Dağhan'ın arasının düzelmesini çok istemişlerdi ama ikisi de yanaşmamıştı bu duruma. Dağhan İspanya'ya transfer olunca annesi de onunla birlikte gitmişti.

Acaba tekrar dönmüş müydü mahalleye? Hiç bilmiyordum bunu.

Elimle ensemi okşarken "Öyle," dedim sadece.

Teyzemin başı annemin sağ tarafında belirdi. Annem ne kadar esmerse teyzem de bir o kadar beyaz tenliydi. Annem yakını, teyzem uzağı göremezdi. Aralarında yalnızca beş yaş vardı ve ikisinin de kafa insanlar olduğunu söyleyebilirdim.

"Eee," dedi kurnaz ifadesiyle ekrana bakarken teyzem. "İnşallah konuşmuşsundur! Bak kızım, çocukcağız yeni sakatlanmış. İlgili davran biraz, siz aynı mahallenin çocuklarısınız."

"Aynı mahallesi mi kaldı anne?" diyerek başımı salladım. "Konuştuk evet. Beslenme programıyla ben ilgileniyorum, her şey yolunda merak etmeyin."

Annemle teyzem aynı anda gözlerini büyüterek "Ne?" dediler. "Sen mi ilgileniyorsun? Tek mi?"

"Evet..." derken gözlerimi kıstım. "Niye şaşırdınız?"

"Ay niye şaşıralım, Allah muhabbetinizi arttırsın," dedi annem gülerek. "Hemen Lale'ye ileteyim bunu, gözü arkada kalmasın. Benim kızımın şifalı tarifleri Dağhan oğlumu çabucak iyileştirir diyeyim."

"Anne o nasıl laf ya?" diye çıkıştım. "Deme öyle bir şey sakın."

"Ayyy sen de," dedi teyzem. "Boş ver şimdi onu bunu. Sevgilisi falan yokmuş değil mi?"

"Ne bileyim teyze, onu mu sordum sanki?"

"E sor kız! Allah Allah. Böyle böyle açılır işte konu. Yoksa Allah ne verdiyse yürü, hakkındır. Yıllarca gizli gizli sevdin, görüyor musun bak kader nasıl kesiştirdi yollarınızı. Var bunda bir şey."

Gözlerimi kaçırdım. "Nereden çıkarıyorsunuz onu sevdiğimi? Yok öyle bir şey."

Annemle teyzem hüzünlü hüzünlü birbirlerine baktılar. Bu defa konuşan annem oldu. "Ah kızım ah. Kaç kere uykunda Dağhan diye sayıkladığını, defterlerinin boş kısımlarına onun adını yazdığını, ne zaman öykü ödevin olsa başkaraktere onun adını verdiğini bilmesem, görmesem, duymasam inanacağım."

Annem, başından beri şüpheleniyordu onu sevdiğimden. Ama çaktırmıyordu da. Zaten teyzemle öyle fena bir ikiliydiler ki hiçbir şey gözlerinden kaçmazdı. Anneme asla yalan söyleyemezdik mesela, nasıl yapıyordu bilmiyordum ama tek bakışıyla Edward Cullen gibi zihnimizi okuyordu adeta.

"Çocukluk işte," dedim önemsiz bir şeymiş gibi. "Eskide kaldı."

"Ay kalmasın!" dedi teyzem. "Bak sakın! Ya Dağhan'dan iyisini mi bulacaksın? Yakışıklı, boylu poslu, efendi, atletik en önemlisi zeki, çevik ve ahlaklı! Bir erkekte aranan tüm özellikler mevcut. Sakın Alya. Odun gibi davranma bak. Senden beklerim o performansı, mazallah!"

Allah'ım, önümdeki kanepe, yatak, elimde tuttuğum bardak dile gelip "Dağhan!" diye haykırsa şaşırmayacak durumdaydım.

"Ay düşünüyorum da İlhami de nasıl sevinir, Fenerbahçe'nin futbolcularından birinin damadı olduğunu öğrense... Kızım, hasta ve yaşlı babanı mutlu etmek istemez misin?"

"Ne hastası?"

"Grip olmuş da bu sabah."

Telefona boş boş bakarken, "Anne, babam henüz elli iki yaşında," dedim. "Ayrıca ne bu ya? Taktınız Dağhan da Dağhan. Aramızda bir şey yok. Olmayacak da. Kapatın şu konuyu."

Annemle teyzem bakıştılar tekrar. Teyzem suratını buruşturup kafasını geriye attı. "Yok abla yok, bundan olmaz. Ümitsiz vaka maalesef. İşve cilve sıfır. Baksana nasıl öfkeleniyor hemen. Biz çocukla sevgili olsun derken bu agası olur, kanzisi olur. Yok, hiç ışık görmüyorum."

"Deme," dedi annem üzülerek. "Öyle mi sahiden?"

"Öyle öyle. Odun bu kız."

"Hey..." dedim ekrana bakmayı sürdürürken. "Sizi duyabiliyorum. Karşımda dedikodumu yapıyorsunuz resmen."

"Ay aman, duysan ne olur," diye yanıtladı teyzem göz ucuyla bana bakarken. "Sakın konuşma çocukla tamam mı? Aman, kalbi kayar, aşık olur sonra!"

"Merak etmeyin, gerektiği kadar iletişim kuruyorum," dedim içleri rahat etsin diye. "Ayrıca, Lale teyzeler oraya mı taşındı tekrar?"

"Evet," dedi annem gülerek. "Mahalleden vazgeçememiş Lale. Hiçbir yerde bu samimiyeti bulamadım diyor. Akşama onlara gideceğiz."

O an aklımda yeni bir soru belirdi. Dağhan da annesiyle birlikte tekrar bizim sokakta mı yaşayacaktı? Yok canım, o kadar lüks, şatafatlı hayattan sonra oraya gelip ne yapacaktı? Onun üç katlı villası çoktan ayarlanmış olmalıydı. Zaten gelmesindi, iş haricinde onunla karşılaşmak yeniden zulüm olurdu benim için. Bir de kaçmak zorunda kalacaktım ondan köşe bucak. Madem beni unutmuştu, tekrar hatırlatmayacaktım kendimi.

"İyi..." dedim sessizce. "Selam söyleyin."

"Aleyküm selam güzel kızım." Telefona öpücük attı. "Nasıl özlemişim, şu surata bak. Pofuduk poğaçam."

Tebessüm ettim. "Ben de sizi özledim."

"Ne zaman dönersiniz?"

"Ağustosta lig başlayacak. Ligden bir hafta önce döneriz."

Başını tamam dercesine salladı. "Telefonun her daim açık olsun. Ulaşamayınca telaşlanıyorum biliyorsun. Şarjda unutup da uyuma bak, yatmadan evvel tüm prizleri kontrol et."

"Tamam..." Saate baktım, epey geç olmuştu. "Kapatmalıyım anne, uykum var, yarın erken kalkacağım."

"Tamam kızım biz tutmayalım seni, Allah'a emanet ol."

El salladım. "Siz de Allah'a emanet olun."

"Dağhan oğluma da selam söyle."

Nefesimi dertli dertli serbest bıraktım ve duymamış gibi yaptım.

Birbirimize el salladıktan sonra bağlantı koptuğunda telefonumu kalbime bastırarak başımı geriye atıp tavanı izledim.

Her şey, gittikçe ilginç bir hal alıyordu.

💙

"Yalan mı söyleyeceğim kızım ya, ciddiyim bak, göbek falan kalmadı," dedikten sonra antrenman tişörtünün uçlarından tutup çekerek başından çıkardı Alp. Tişört havada süzülürken ben istemsizce gözlerimi kısıp başımı yana eğdim. Formayı tek eliyle tutarken karnını içeri çekip kasıldı, sanki kamera karşısındaymış gibi kaşlarını hafiften çatıp bana baktı. "Maç sonrası kaç kişi edit yapmak için benden bu pozları istiyor biliyor musun? Şanslısın. Görsel şölenin tadını çıkar."

Aralık dudaklarım ve durumdan hiç hoşnut olmayan bakışlarımla ona baktım. Gözlerimin ciddi misin, diye sorduğuna emindim. "Göbeğini içine çektiğini fark etmesem bir nebze etkilenebilirdim," dedim ve yağ ölçüm cihazını işaret ettim. "Adam, berbere saçım ak mı kara mı demiş, berber de önüne düşünce görürsün demiş."

"O ne ya?" derken suratını buruşturdu. "Babaannem gibi konuştun."

Sesli bir şekilde güldüm. "Babaannem bu lafı çok kullanırdı." Çenemle ölçüm cihazını işaret ettim. "Geç hadi, oyalanma."

Çıplak ayaklarını ölçüm cihazının metal plakasına yerleştirip dik durdu. Ekrandaki göstergeleri takip ederken elektriksel ölçüm için iki elektrodu eline uzattım. Avuç içleriyle kavrayıp hareketsiz durduğunda küçük bir bip sesiyle cihaz çalışmaya başladı. Ekrandaki değerler yavaşça artarken Alp sınava giren bir öğrenci gibi gergin görünüyordu.

"Nefes alabilirsin," dedim gülerek. Gerçekten unutmuştu sanki nefes almayı, kaşlarını kaldırıp derin bir nefes aldı.

Birkaç saniye sonra cihazdan tekrar bip sesi geldiğinde ölçüm tamamlandı. Ekrandaki sonuçlara baktım ve analiz etmeye başladım.

"Nasıl? Tığ gibi olmuşum, değil mi?"

"Daha değil," diye mırıldandım. "Yağ oranı yüzde bir azalmış, kilon beş yüz gram eksilmiş." Sesim kendi kendine konuşuyormuş gibi çıkıyordu, tüm sonuçları detaylıca inceledim, sonuçlar iç açıcı olunca kaşlarımı kaldırdım. "Gerçekten listeye uymuş gibisin, şaşırttın beni." Koltuğun kenarına bıraktığı tişörtünü ona uzattım.

Tişörtünü alıp başından geçirmeden evvel gülerek başını salladı. "Tatilde çizgiyi aşsam da sezon başlar başlamaz hizaya gelmesini bilirim. Düzelteceğim demiştim." Tişörtünü giyindi, uçlarını çekiştirip beline oturmasını sağladı. "Ayrıca bana güvendiğin, bu kilo artışından gerçekten kimseye bahsetmediğin için teşekkür ederim Feza. Yüzünü kara çıkartmayacağım, cidden."

Kollarımı göğsümde birleştirip kıstığım gözlerimle ona baktım. "Bu konuşan gerçekten Alp Kılıç mı yoksa sahici olmayan bir rüyanın içinde miyim?"

"Aşk olsun ya," dedi başını geriye atarak. "Ben karşımdakini her zaman düşünürüm, ne var mizahi yönümüz baskınsa. Biz de insanız."

"Ona ne şüphe," dedim ve ölçümlerini not etmek için bilgisayarımın başına geçtim. Alp'in tablosunu açtım, değerlerini geçirirken bilgisayar ekranındaki yazıların karmaşık göründüğünü fark ederek gözlüğümü taktım.

"Eee, madem her şey yolunda, kendimi ödüllendirmek adına akşamki kutlamada istediğimi yiyebilir miyim?"

Başımı hareket ettirmeden gözlerimi yüzüne çevirdim. "Ne kutlaması?"

"Haberin yok mu? Dağhan'ın gelişini kutlamak adına yemek düzenleniyor kulüp. Akşam yemeği için hepimiz orada olacağız."

Söyledikleriyle parmak uçlarım dondu. Adının geçmesiyle hissettiğim duygu karmaşası beni ele verecekmiş gibi hissederek yeniden bakışlarımı bilgisayarıma indirdim. Güya tabloya bakıyordum ama gördüğüm şey artık değerler değildi. Sanki birisi içimdeki tüm kabloları kısa devre ettirmişti.

"Bize bilgi verilmedi," dedim ağzımın içinde. "Sadece oyuncular katılıyor olmalı."

"Yok canım," dedi hemen. "Tüm ekip katılıyor, herkes davetli."

Alp'in bir sözüyle katılacak değildim elbette. Kimse bana yemekten falan bahsetmemişti. Zaten, bahsetmesinlerdi. Gidip ne yapacaktım, gitmezdim ki.

Hiç umurumda değilmiş gibi davrandım, gözlüğümü burnumun üzerine itip derin bir nefes aldıktan sonra değerleri girmeyi sürdürdüm.

O sırada masamın üzerindeki telefonum çalınca Alp'in ilgi odağı telefonum oldu, ona daha yakındı. Göz ucuyla telefonuma baktı, gözleri kısıldı, dudakları gülümseyecekmiş gibi kıvrıldı. "Radar Panda'm mı?" dedi gülümsemesini gizlemeye çalışmadan.

Radar Panda'm, Buğlem'i telefonumda kaydetme şeklimdi. Çok dikkatli olduğundan gözünden hiçbir şey kaçmazdı, kimsenin fark etmeyeceği detayları fark eder, çözümlerdi. Ondan gizli hiçbir şey yapamazdım. Bu sebeple ona radar lakabını takmıştım.

"Bir pandaya göre oldukça güzel görünüyor. Bizi tanıştırmaya ne dersin?"

"En yakın arkadaşıma ayarlayacağım son kişi olabilirsin derim," diye yanıtladım Alp'i ve telefonumu masanın üzerinden kendime çekip sessize aldım.

Sandalyesinde geriye yaslanıp "Niye ya," dedi ellerini eşofmanının cebine sokarken. "Romantik bir erkeğimdir ben."

"Bilmez miyim?" derken tebessüm ettim. "Her hafta başka birine romantik."

Alp'in kahkahası odayı doldururken ben ekranımdaki verileri kontrol etmeye devam ettim. "Günahımı alıyorsun."

"Aman Allah korusun, baş edemem ben senin günahlarınla."

"Hayda... Adımız çıkmış dokuza, inmez sekize!"

Kahkaha attığımda o da güldü ve ciddi olduğunu söyledi fakat konuyu duymazlıktan geldim. Alp'e biraz güvensem Buğlem'e bahsederdim ama nasıl bir kazanova olduğunu tüm ülke biliyordu. Üstelik Buğlem, Alp'in çapkınlıklarını çok kez haber yapmıştı, onun Alp'i çok sevdiği söylenemezdi. Gıcık oluyordu hatta.

Tüm verileri geçirdiğimde Alp'in mailine gelişim formunun bir kopyasını gönderdim. O antrenmana gitmek için odamdan çıktığında ben de oluşan kısa boşluğu değerlendirmek için gözlüğümü çıkarıp masamın üzerine bıraktım. Koltuğumda yaslanıp telefonumu elime aldığımda gelen tek bildirimin Buğlem'den olduğunu gördüm. Akşam dönerdim ona.

Genelde beslenme programına başladığımız futbolcular yedikleri ya da yiyecekleri şeylerle ilgili bana mesaj atarlardı, Dağhan'dan da bir mesaj beklemiştim doğrusu ama hiçbir şey yazmamıştı ve numaramı kaydettiğinden bile şüphelenmiştim.

Instagram'dan bir bildirim gelince uygulamayı açtım, fake görünen bir hesaptan takip istediği gelmişti, isteği sildim. Sonra şeytan dürttü, arama motoruna girdim, gerçekten sadece merak ettiğimden, Dağhan Ulukan yazdım, onaylanmış profiline girdim.

3,7 milyon takipçisi vardı ve azalmak yerine gün geçtikçe artıyordu. Sakatlığı ününe zarar getirmemişti ki bunda yakışıklılığının payı büyüktü.

Yeni gönderi attığını fark edip gönderiye bastım. Reels açılır açılmaz Roddy Ricch'in The Box şarkısı odanın sessizliğini yırtarak içeride yayıldı. Sakatlıktan dönmek için yaptığı antrenmanların, egzersizlerin kısa kısa videolarını eklemişti.

İlk sahnede fizyoterapi odasındaydı. Dizinin altına takılmış elektrotlar bacağı boyunca uzanan ince kablolar dikkat çekiyordu. Elektrik akımıyla kasları titreştikçe vücudu hafifçe kasılıyor, alnından süzülen ter damlaları göğsüne kadar iniyordu. Yüzüne baktığımda kararlı ifadesinde hırsın gölgesini, acıya sessizce direnişini gördüm. Bir saniye gözlerini kapadı, tekrar açtı.

Ardından sahne değişti.

Bu defa halter barını kavrayışı, dambılları kaldırırken gerilen kasları göründü.

Sonraki sahnede kapalı spor salonunun ortasında tek başına top sektiriyordu. Bir diğer videoda şut çekiyor, dizini kontrol ederken acıyla hafifçe yüzünü buruştursa da hemen toparlanıyordu. Bir sahnede topa sert bir vuruş yaptı, kamera topa değil onun bakışlarına odaklandı, kararlı ve hırslıydı, sanki kendisiyle bir yarışa girmişti ve hırsı, futbol arzusu bu yarışı kazanacaktı.

Videonun bitişi ağır çekimde bir koşu sahnesiyle olmuştu, Dağhan, gün batımının kızıllığında sırtı dönük bir şekilde koşarken tişörtü rüzgârda dalgalanıyordu. Sondaysa üzerinde "This comeback is personal. It's an apology to myself," yazmıştı.

Aynı yazı videonun açıklama kısmında da yazıyordu.

"Bu geri dönüş benim için kişisel. Kendimden dilediğim bir özür bu."

Video, şarkıyla birleşince öyle etkileyici olmuştu ki gösterdiği bu çabayı derinden hisseden biri olarak neredeyse gözlerim doldu. Futbola aşık olduğunu biliyordum, disiplinine gözlerimle şahit olmuştum, aykırı ya da tembel bir insan değildi, sakatlıklarının bunlarla hiçbir alakasının olmadığını biliyordum ve bu yüzden ona üzülüyor, bir an evvel iyileşmesini istiyordum.

Moral bozucu bir şeylerle karşılaşmamayı dileyerek yorumlara girdim ve gelen yorumları okudum.

@kitaaapkurduu1907: Uçuşa hazır kanarya!💛

@ylmz.mete: Geliyor gelmekte olan!🔥

@yldrmahmet: Geri dön kral ordunun sana ihtiyacı var.👊🏻

@iamfurknds: Abim en kısa zamanlarda sahalarda görmek istiyoruz seni.🔥

Yorumların böyle iyi yönde olması beni sevindirdi, gülümsedim kendi kendime ve ekranı kaydırıp biraz daha okudum.

@rabiaaulusoy: Sakatlıktan dönerken bile bu kadar cool olmayı nasıl başarıyorsun?

@melisskara: Kamera bu kadar karizma kaldırmıyor, sakin ol biraz 😮‍💨

@dilayylmz: Takım takım değil podyum sanki maşallah...

Kıskanamadım çünkü haklılardı.

@alpkilic9: Bro'm be!!! Alev aldı buralar.🔥

@tuğrul: Helal sana Kadıköy boğası!💛

Garip bir mutluluk ve hüzünle videoyu yeniden açıp izlemeye koyuldum. Tam o sırada odamın kapısının tıklatılmasıyla yasaklı bir şey izliyormuş gibi elim ayağıma dolaştı, tuş kilidine nasıl bastığımı bilmeden ekranı kapattım ve başımı kaldırıp gelene baktım.

İçeriye giren Reha Hoca'ydı. Gözlüğünün üzerinden bana baktı, elindeki tableti aşağıya indirip "Kolay gelsin," dedi odama ilerlerken.

Telefonumu biraz uzağa itip ayağa kalktım ve dişlerimi göstermeden gülümseyip başımı eğdim. "Teşekkür ederim hocam, hoş geldiniz."

"Otur, neden ayaklandın," dedi masamın karşısındaki deri koltuklardan birine oturduğunda. "Yorgunsundur muhtemelen. Günlerin nasıl geçiyor? Dağhan'la anlaşabildiniz mi?"

"Gayet iyi hocam," diye cevapladım tereddüt etmeden. "Dağhan Bey de disiplinli biri, sürekli iletişim halinde olacağız. Şu an ters giden bir durum yok."

"Çok iyi, sevindim." Kollarını oturduğu koltuğun kolluklarına yasladı. "Maili ilettim ama görmediğini sanıyorum. Akşam takım yemeğine davetliyiz. Dağhan'ın gelişini kutlamak için düzenleniyor, orada olmalıyız."

"Yemek mi?" dedim sanki bunu az önce Alp'ten de duymamış gibi.

"Evet," dedi tabletinden bir şeyler kontrol ederek. "Abant Gölü kıyısındaki Rivage Restoran'da akşam sekize masa ayırtılmış. Kulüp sekreterliği yedide çıkılacağını bildirdi. Hepimizin eksiksiz bir şekilde katılması isteniyor." Bakışlarımdaki kararsızlığı okumuş gibi bana baktı ve tek kaşını kaldırdı. "Geliyorsun, değil mi?"

Zihnimde onlarca çelişki yokmuş gibi "Tabii, gelirim," dedim profesyonel bir sesle.

Ancak kalbim sıkışıyordu. Gitmemem için bir neden yoktu fakat elimden geldiğince Dağhan'dan uzak duracağım derken bir şekilde sürekli aynı ortamlara girecek olmamız geriyordu. İş haricinde onunla karşılaşınca elimin ayağıma dolaşmasından korkuyordum.

Reha hoca gülümsedi. "İyi. Bizim orada olmamız şart, sporcuların beslenme sınırını aşmaması için onlara göz kulak olmamız lazım."

Dudaklarımın kenarı belli belirsiz kıvrıldı. "Gözüm üzerlerinde olacak."

O da gülümseyip "Güzel," dedi. "Ne yapacaksın şimdi?"

"Antrenmana gideceğim hocam."

"İyi bakalım, ben seni meşgul etmeyeyim," deyip ayağa kalktı. Reha hocayı kapıya kadar uğurladıktan sonra daha fazla oyalanmadan malzeme çantamı hazırlamaya koyuldum. Su şişelerini, protein tozlarını, birkaç shaker'ı, mini ölçüm cihazını ve tabletimi dikkatlice yerleştirdim. Çantayı omuzuma asmadan evvel son kez kontrol ettim.

Telefonum tekrar titrediğinde Buğlem'in mesaj attığını gördüm ancak açamadım ve hızlı adımlarla odamdan çıktım.

Boş koridorda ilerlerken duyduğum tanıdık melodiyle kaşlarımı çattım. Adımlarımı biraz daha hızlandırdığımda sesi daha net duymaya başladım. Kapalı spor salonundan geliyordu ve çalan şarkı Yalın'ın Sevgili Kalp Sancım şarkısıydı.

Memleket sevda olunca

Göz başka gözde durmayınca

Kavurur beni hasretin en serin gecelerde

Adın dillerde duyulmayınca

Bazı şarkılar insanı geçmişe götürür, o anı tekrar yaşatırdı ya, bu şarkının da benim için öyle bir anısı vardı. Ayaklarım beni şarkının çaldığı spor salonuna doğru sürüklerken zihnimin perde arkasında o eski anı çoktan canlanmıştı.

Şubat, 2016

Lisedeydim. O zamanlar bir üst sınıfımda olan Dağhan okulun en popüler ismiydi, başarılı bir forvet olarak okul turnuvalarında adından çokça söz ettirdiği için bir kahraman haline gelmişti, kızlar tezahüratlarda çekinmeden onun adını haykırıyor, erkekler sürekli kendilerine de bir şeyler öğretmesini istiyordu. Yeteneği, akademik başarısının düşük olmasını geride bırakıyor, tüm hocalar ondan övgüyle bahsediyordu. Bütün bu ilginin arasında sessiz sessiz seviyordum onu, fırsatını bulduğum her an onu izliyor, defterlerime onun adını karalıyor, günlüğümü onunla dolduruyordum.

Yine bir beden dersindeydik, bahçedeki orta büyüklükteki çim futbol sahasında okul takımının hazırlık maçı vardı. Ufak tribünde hemen yerimi almış, dirseklerim dizlerimde, çenemi avucuma yaslamış bir şekilde maçı, daha doğrusu Dağhan'ı izliyordum pürdikkat.

Top ayağına geldiğinde kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Rüzgârla savrulan saçlarını eliyle geriye atışı nabzımla oynuyordu. Top ayağına geldiğinde gözlerim topu takip etti, ceza sahasından aldığı topu attığı çalımlarla rakip futbolcuları geride bırakarak sürdü, kaleye yaklaştığında topu tam olarak kontrol altına aldı ve kimsenin engel olmasına fırsat vermeden sert bir vuruşla kaleye gönderdi, top neredeyse ağları delerek tam doksana isabet etti.

Tribündeki öğrenciler ve maçı takip eden hocalarla birlikte ben de güçlü bir alkış tutarak ayağa kalktım ve sevinçle yerimde zıplarken "Gol!" diye bağırmaya başladım.

Takım arkadaşları sevinçle Dağhan'a sarılırken Dağhan'ın bakışları bir anlığına onlardan ayrıldı ve beni buldu. Sanki çok yakından bakıyormuş gibi yanaklarım ısındı, kalbim daha hızlı atarken yutkundum ve tanışıklığımıza güvenerek elimi kaldırıp ona doğru salladım.

Bana göz kırptı ve dünya bir anlığına benim için çok daha yaşanabilir bir hale dönüştü. Bulutlar pembeleşti, rüzgâr çiçek kokulu esti, bastığım zemin gökyüzündeki bulutlara evrildi.

"Feza!"

Ancak beden eğitimi öğretmenimiz Vedat Hoca'nın sert ve otoriter sesiyle tüm o büyülü an sonlandı. İrkilerek gözlerimi kırpıştırıp bakışlarımı Dağhan'dan ayırarak Vedat hocaya baktım. Ellili yaşlarda, dazlak kafalıydı, her daim kırmızı eşofmanıyla gelirdi okula. Genelde esprili olsa da bazen sinirli görünürdü.

"Kızım, her yerde seni arıyorum. Malzeme dolabının anahtarı sende, ders başladı sen neredesin? Maç izleyin dedim mi ben size? Antrenman yapacağız, koş basketbol toplarını getir!"

Dağhan'ı, aman, maçı izleme keyfimin yarıda kalması moralimi bozduğundan omuzlarımı düşürdüm.

Fakat Vedat hocaya hislerimi belli etmeden "Tamam hocam," dedim utançla. Kalbim hâlâ hızlı atarken çantamı koluma takıp apar topar tribünden indim.

Koşar adımlarla soyunma odalarının yanındaki koridora daldım. Okulun bu bölümü her zaman olduğu gibi sessizdi, zemine her bastığımda yankılanan adım seslerim dahi beni tedirgin ediyordu. Spor salonun alt katındaki malzeme odasının önüne geldiğimde her zaman üzerinde bulunan anahtarı çevirdim, kapıyı ittiğimde gıcırdayarak açıldı. Hiç penceresi bulunmadığı için içerisi karanlıktı, odanın dışındaki duvardan ışığı yakıp içeri girdim. Tanıdık plastik top, deterjan ve kullanılmış formalardan gelen ter kokusu nefesime karıştığında adımlarımı hızlandırdım.

Malzeme dolabına ilerledim, anahtarı kilide yerleştirip çevirdim ve dolabı açtım. Basketbol topları en üst rafta, zor bir konumdaydı. Almak için ayak parmak uçlarımda yükseldim, elimi uzattım, parmaklarım topun tırtıklı yüzeyine değdiğinde biraz daha zorlayıp topu kendime çekmeye çalıştım. Tam o sırada uzandığım topla birlikte yanındaki top da hareket etti ve gevşekçe yerinden kayıp yüzüme doğru düşmeye başladı.

Refleksle geriye sıçradım, topun sert yüzeyi saçlarımı okşayan bir rüzgâr gibi geçti, tam yüzümün ortasına yapışacakken arkamdan gelen kişi tek eliyle belimden tutup sırt üstü düşmemi engellerken diğer eliyle topu yakalayıp uzaklaştırdı. Top elinden sıçrayıp yere düştü ve yerde zıplayarak bizden uzaklaştı.

"Ne yapacağız senin bu sakarlığını bilmem ki."

Sözleriyle nefesim kesildi. Başımı kaldırdığımda Dağhan'ın yemyeşil gözlerinin tam tepemde dikildiğini gördüm. Yakışıklı çehresi ilk kez bu kadar yakınımdaydı, tüm kusurlarını ve kusursuzluklarını görebileceğim kadar yakın. Kalbim sıkıştı. Bir an tüm dünya durdu, zaman akmayı bıraktı ve kalbim kaburgalarımı yumruklamaya başladı.

Güm.

Güm.

Güm.

Aralık kalan dudaklarımdan tek kelime çıkamadı, nefes aldım, nefes verdim. Burnumu çektim ve gözlerimi kırpıştırdıktan sonra "Dağhan," dedim yalnızca. Saçma bir tepkiydi. Boğazımı temizledim, doğrulup hareketlendiğimde kolunu belimden çekti, ben de bir adım geriledim heyecana kapılarak. "Sen... Maçta değil miydin? Neden çıktın?"

Bakışlarını kaçırdı. "Hastaydım biraz, yoruldum. Abin girdi yerime."

"Aa, ateşin mi var?" dedim endişelenerek. Elimi uzatıp avucumu alnına yasladığımda kaşlarını kaldırdı. "Yok ki."

Bu defa başını hareket ettirip geri çekilen o oldu ve elimin alnıyla olan temasını kesti. "Oynadım ya, maç," dedi biraz kekeleyerek. Kekelemesine ilk kez şahitlik ediyordum. Bir anda yanaklarına yerleşen kızıllığı fark ettim. "Ondan, soğuk terledim. Yoksa ateşim var. Gece uyuyamadım hiç."

Üzülmüştüm bu haline. Suratım asıldı hemen, eve gitseydi izin alıp keşke, diye düşündüm. Bir de hasta haliyle maç oynamıştı. Yazıktı.

"Revire gitseydin keşke," dedim üzülerek. "Burada ne işin var ki?"

"Beden eğitimi hocası gönderdi," dedi hızla. "Top... Havası inmiş de."

"Top sorumlusu seni mi seçti?" deyip güldüm. "Gol kralı olsan da top sorumlusu olmaktan kurtulamıyorsun demek." Bu defa o da gülümsedi. Hafif, belli belirsiz ama kalbimi titretecek kadar samimi bir gülümsemeydi bu. "Ben de top sorumlusuyum... Ama gol kralı olmadığım için normal. Sana niye bu görev verildi ki?"

Yine saçmalıyordum. Dağhan da böyle hissetmiş olmalıydı ki gülümsemesi hızla silindi.

Omuz silkti. "Bugünlük böyle." Nefes alıp verdi.

"İyi..." dedim, onunla konuşmak her ne kadar bana yeterli gelmese de çenemin ucuyla dolabı işaret ettim. "Futbol topları orada."

Başıyla onayladı, önce bana, ardından futbol toplarına baktı. Daha topa uzanmadan malzeme odasının kapısının kapanma sesi gelince irkilerek yerimde sıçradım. Ardından anahtar çevrilme sesi duyuldu ve ben daha ne olduğunu kestiremeden odanın ışıkları kapandı, etraf zifiri karanlığa büründü.

Küçüklüğümden beri korktuğum en büyük şey, karanlıktı. Kalbim ağzımda atarken "Şaka mı bu?" dedim, sesim oldukça tiz ve kısık çıkmıştı.

Dağhan telefonunu çıkarıp flaşını yaktığında biraz olsun rahatladım, kapıya ilerlediğinde ben de onunla birlikte ilerledim. Elini uzatıp kapı kolunu aşağı indirdi ancak kapı açılmadı. Nefesini vererek "Kilitlenmiş," dedi.

Tıklattı, itmeye çalıştı ama nafileydi, kapı açılmıyordu.

"Biri..." dedim titremeye başlayan sesimle. "Biri kilitledi bizi."

İçimden bir ürperti geçti, nefesim kesik kesik hale geldi, sanki ciğerlerime ulaşmıyordu, göğsümde bir sıkışma hissettim. İçime dolan paniği daha fazla bastıramayarak elimle kapıyı yumrukladım. "Hey!" diye bağırdım. "Her kimsen bu yaptığın komik değil! Kapıyı aç!"

Kapıyı defalarca yumruklamama rağmen koridordan duyulan tek ses kendi sesimin yansımasıydı. Elimle boynumu ovuştururken "Kimse yok," dedim telaşla. "Burada kaldık. Burada kilitli kaldık!"

Dağhan dönüp yüzüme baktı ama yetersiz flaş ışığıyla yalnızca silüetini seçebiliyordum. "Sakin ol Feza," dedi yatıştırıcı sesiyle ama bana işlemiyordu.

"Ben..." deyip nefes almaya çalıştım ama beceremedim. Ellerimle yüzümü yellerken "Karanlıkta çok duramıyorum," dedim fısıltıyla. "Çocukluğumdan beri... Sevmem işte. Korkarım, karanlıkta yalnız kalmaktan."

Kısa bir sessizlikten sonra "Yalnız değilsin, ben de buradayım," diye hatırlattı kendini. Elindeki telefonunu sallayıp flaşa odaklanmamı sağladı. "Bak, ışık da var. Karanlık sayılmaz. Şimdi birini arayacağım."

Onun burada olduğunu hatırlatarak kendimi sakinleştirmeyi denedim. Telefonunun tuş kilidini açtı, ekrana baktı, baktı ve baktı.

"Niye aramıyorsun?"

"Çekmiyor."

Kafamı geriye attım ve neredeyse ağlamak üzere yeniden kapıya yaklaştım. Bu sefer resmen çıldırmıştım. İki elimle kapıyı yumruklamayı sürdürürken "Kimse yok mu?" diye bağırdım tekrar. "Yardım edin! Burada kilitli kaldık!"

Öyle yüksek sesle bağırıyordum ki ses tellerim acıdı. "Duymuyorlar."

"Duymazlar, dışarıda çok ses vardır" dedi Dağhan. "Yokluğumuz fark edilir birazdan, gelir birileri."

"Ya fark edilmezsek? Ya burada kalırsak? Ya kimse bizi bulamazsa? Ya buradan sadece..."

"Abartma, Feza," dedi Dağhan komplo teorilerimi küçük görerek. "Kimse fark etmezse eve dönmeyince ailelerimiz fark eder."

"Eve dönüş saatine kadar burada mı kalacağız? Daha ikinci dersteyiz!"

Bir histeri krizinin ortasına balıklama atlamak üzereydim ama karşımdaki kişi korkutmak istediğim son kişi bile değildi. Kendimi kontrol altında tutmaya çalıştıkça sesimdeki panik git gide artıyordu. Gözlerim, bir çıkış ararcasına karanlığa bakıyordu ama hiçbir şey göremiyordum.

Dağhan, alçak sesle "Feza tamam," diyerek omuzuma elini koydu. "Nefes al, korkacak bir şey yok."

Söylemesi kolaydı. Korkuyordum.

"Gel, oturalım. Sakinleş biraz."

Söylediğiyle kısa bir an duraksadım sakinleşmezsem burada bayılır kalırdım ve Dağhan da zor durumda kalırdı. Yatışmam gerekiyordu.

İstemsizce onu takip ettim. Kapının yanındaki duvarın önüne çöküp sırtını duvara yaslayarak oturduğunda ben de yanına oturup dizlerimi karnıma çektim. Ellerimle şakaklarımı ovuşturup art arda nefesler alıp vererek sakinleşmeye çabaladım. Bir süre konuşmadan oturduk, tek duyulan kalp atışlarımız ve sessiz soluklarımızdı.

"Daha iyi misin?"

Başımı olumsuz anlamda salladım.

"Ben..." dedim yutkunarak bu korkumun sebebini bilmesi için. "Küçükken bisikletim depodaydı. Orada da hiç pencere ve ışık yoktu. Bisikletimi alacakken kapı rüzgarla kapandı, içeride kilitli kaldım. Annemler de bilmiyordu nerede olduğumu... Onlar da yanlış yerlerde aramış beni. Işık yoktu, kapı kilitliydi, sesimi kimse duymuyordu. O zamandan beri..." Sesim titredi.

Dağhan sırtımı sıvazlayarak "Tamam," dedi bir kez daha daha yavaş ve yumuşak bir tonla. "Şu an orada değilsin. Buradasın. Ben de yanındayım." Başımı ona çeviremedim, tüm bu etkisiyle nabzım ne yapacağını hangi olaya tepki vereceğini bilemeden hızlanıyordu.

"Sana bir şey olmasına izin vermem, korkma, tamam mı? Bağırıp sesini de yorma, fark edildiğimizde Vedat hoca buraya gelecektir, çok sürmez."

Kalbim yeniden kasıldı ama bu defa korkudan mı yoksa söylediklerinden mi olduğunu kestiremedim. Korksa mıydı, heyecanlansa mıydı bilemiyordu yüreğim de. Hislerim birbirine girmişti. "Gelecek, değil mi?"

"Gelecek," diye onayladı beni.

Çok geçmeden cebinden kulaklığını çıkardı, birini bana uzattı. "Şarkı dinleyelim mi?"

Tereddütle gözlerimi kırpıştırdım, olduğum an bir an için tatlı bir hayal gibi gelmeye başlamıştı. Tebessüm etmeyi deneyerek başımla onayladım. Kablolu beyaz kulaklığın bir ucunu o, diğer ucunu ben taktım. Şarkının müziği duyulmaya başladığında karanlık, artık o kadar da tehditkar gelmiyordu. Müziği kemanla başlayan, daha önce duymadığım bir yalın şarkısı çalmaya başladı.

"Memleket sevda olunca

Göz başka gözde durmayınca

Kavurur beni hasretin en serin gecelerde

Adın dillerde duyulmayınca

Hangimiz körkütük sabahları buldu?

Hangimiz bir yalnız göçebe oldu?

Birinin kalbi kıyılara vurdu

Bazı yanar, bazı söner

Az da güler o tabi ki ben

Bazı yanar, bazı söner

Yine de güler o

Ah benim sevgili kalp sancım

Sen su, sen nefessin muhtacım

Ah benim sevgili baş tacım

Bir gün, bir ömür muhtacım."

Şarkı arkada çalmaya devam ettikçe içimdeki korkunun yerini tatlı bir sıcaklık almaya başladı. Dağhan'a onu ilk gördüğüm andan beri duyduğum sevgi, kalbimdeki yerini hatırlattı. Onun yanımda olduğunu ancak idrak edebildim. İçim içime sığmamaya başladı, ellerim titredi. Başımı çevirip yüzüne bakmak istiyor, ama yapamıyordum da.

Sanki kalbimin atışlarını hissedecekmiş gibi gerildim ve birden "Ne güzel şarkıymış," dedim. "Nasıl keşfettin?"

Gülümsedi ve sol yanağındaki gamzesi derinleşti. "Yeni çıkmış, rastgele listeme eklemiştim. Ben de ilk defa dinliyorum."

Kaşlarımı kaldırdım. "Ya..." dedim belli belirsiz. İçimden, bizim şarkımız olsun mu, diye geçirdim ama söyleyemedim bunu ona. Hoş, o bilmese bile bu şarkı benim için artık bizim şarkımız olacak, her duyduğumda aklıma onu getirecekti. "Yalın çok güzel aşk şarkıları yapıyor," dedim sonra. Boğazımı temizledim. "Aşıklar için yapıyor. Sevgili yani. Sevmeli şarkılar. Onlar için. Anı için yani... Çift şarkıları..."

Art arda saçma sapan sözler sıraladığımda Dağhan'ın dudağının tek tarafını kıvırarak gülümsediğini gördüm. Başıyla onayladı. "Öyle. Bizim için de anısı oldu artık bu şarkının."

Söylediğiyle birlikte gözlerim far görmüş tavşan gibi açıldı. Bizim için, demişti, anısı oldu, demişti. Her sözüne kapılıp değişik anlamlar yüklemeye meraklı kalbim, deli gibi atmaya başladı. Yutkunmayı denedim ama soluğuma takılan nefesim buna engel oldu.

"Bizim şarkımız oldu," dedim ben de hızla. Sonra toparladım. "İlk... Birlikte dinlediğimiz için yani."

Gülümsemesi daha da derinleşirken flaşın yaydığı ışıkla birbirine odaklandı bakışlarımız, yemyeşil gözleri artık daha yoğun bakıyordu ve bu yüreğime depar attırıyordu. Ellerimi kaldırıp da kalbime bastırmamak için kendimi zor tutuyordum.

Ah benim sevgili kalp sancım, Dağhan... Kalbimin ayarlarıyla nasıl oynadığını bilsen, yine böyle güzel bakar mıydın bana?

Sorumu sesli sormuşum gibi ansızın Dağhan'ın aldığı derin nefesi işittim. Nihayetinde gözlerini gözlerimden ayırmadan dudaklarını araladı ve "Feza, ben..." dedi.

Ancak söyleyeceğini tamamlayamadan kapıdan bir tıkırtı geldi ve Vedat hoca'nın sesiyle büyü bozuldu. "Feza?"

Dağhan, ağzının içinde bir şeyler homurdandı ama onu duyamadım.

"Vedat hoca geldi!" dedim ellerimle alkış tutarak sevinçle. Kulaklığı çıkarıp ayağa kalktığımda "Hocam!" diye seslendim kapıya. "Buradayız! Kilitli kaldık!"

Vedat hoca ışığı ve kapıyı açıp, bizi kurtarmıştı.

Ancak hiçbir aydınlık beni o karanlıkta geçirdiğimiz dakikalar kadar mutlu etmemişti.

Mazi gözümde sanki dün yaşanmış gibi canlanırken müziğin çaldığı yere ulaştım. Ses, kapalı spor salonundan geliyordu, genelde futbolcular spor ya da egzersiz yaparken daha gaza getiren şarkılar açtırırlardı, ortamda bu şarkımın hakim olması beni şaşırtmıştı.

Kapıyı yavaşça aralayıp başımı uzatarak içeride kimlerin olduğunu kontrol ettim. Bir köşede fizyoterapist eşliğinde bantla denge egzersizi yapan biri, diğer tarafta foam rollerla esneme yapan bir diğeri vardı, birkaç futbolcuysa parkurun etrafında yavaş tempoda ısınma koşusu yapıyordu.

Ama benim esas dikkatimi çeken, birkaç metre ötemde bana sırtı dönük bir şekilde duran Dağhan'dı.

Üzerinde siyah bir antrenman tişörtü vardı, siyah şortunun bıraktığı açıklıktan dizine sabitlenmiş elastik egzersiz bandı görünüyordu. Tek bacağını öne alıp bandın direncini zorlayarak geriye itiyor, bunu yaparken bacağı kasılıyor ve titriyordu.

Onu böylece izlerken şarkının da etkisiyle ruhum sarsıldı. Sessizce onu seyrettim bir süre, karşımda lisedeki ya da sekiz on yaşlarındaki halleri varmış gibi hissettim, tanıdık bir duygu esir aldı tüm bedenimi. Özlediğim, hep içimde yaşattığım duygu.

"Feza hocam!"

Takımın fizyoterapistlerinden Hakan abi bana seslendiğinde, sesi tüm müziği dahi bastırdığından egzersiz yapmakta olan tüm futbolcular yaptıkları işe devam ederken yüzlerini bana çevirdi.

Dağhan da.

Gözlerim gözleriyle buluştuğunda şarkının "Kavurur beni hasretin en serin gecelerde,

adın dillerde duyulmayınca," kısmı çalıyordu.

Bakışlarımız birbirine kilitlendi, zaman tekrar 2016'ya döndü sanki. Anlık bir histi ama nedense onun da aynı şeyi düşündüğünü hissettim ya da öyle olmasını istedim.

Hemen sonra, 2025'te olduğumuzun idrakine vardım, gözlerimi kırpıştırdım ve bakışlarımı telaşla Dağhan'dan ayırıp Hakan abiye iliştirdim.

"Ne işin var senin burada? Bizi kontrol etmeye mi geldin bakalım?"

Hakan abi kırk beş yaşında, mizahi yönü oldukça kuvvetli, şen şakrak bir adamdı. Ona gülümsemeye çalıştım fakat diğer futbolcuların ilgisi üzerimden çoktan dağılmışken Dağhan'ın bakışlarını hâlâ bende olduğunun farkında olmak bunu yapmamı zorlaştırdı.

Omuzuma astığım antrenman çantamı daha sıkı tuttum ve "Ben..." dedim önce. Nasıl yanıtlayacağımı bilemedim, şarkıyı duyup gelmiştim de böyle söyleyemezdim ki. Gözlerimle spor salonunu kolaçan ettiğimde birkaç futbolcunun yanındaki karışım içecekleri dikkatimi çekti. Hızlıca tekrar Hakan abiye baktım. "Onarıcı içecekler gönderildi mi diye bakacaktım."

"Çalışkan kız," dedi. Aralarındaki en genç kişi olduğumdan bana çocukları gibi davranıyorlardı doğrusu. "Reha hoca takviye edici tozları ve içecekleri teslim etti. Eksiğimiz yok şu an."

Çünkü burası Reha Hoca'nın sorumluluğundaydı.

Gülümsedim. "Süper, ben gideyim o zaman. Antrenman başlayacak."

"İyi bakalım," dedi Hakan abi.

Ona arkamı dönüp spor salonundan çıkmak için bir adım attığımda Dağhan, "Merdo!" diye seslendi. "Şarkıyı başa al."

"Ohooo!" dedi futbolculardan biri. "Oğlum, aşk acısı mı çekiyorsun? Hayır kendin çektiğin gibi bize de çektiriyorsun. Aşık mısın lan?"

Kalbim ağzımda atarken elimde olmadan, Dağhan'ın vereceği cevabı işitmek için adımlarımı yavaşlattım. Ondan geçmişle ilgili bir ima, gülüş ya da herhangi bir belirti duymayı bekledim.

Ancak cevapsız kaldı.

"Sophie'yi düşünüyordur." Bir başka futbolcudan gelen bu yanıtla diğerleri gülüşerek, "Ooo," diye tempo tutmaya başladı.

Bense, kalbime hançer saplanmış gibi sarsıldım, yüreğim bir cam gibi parçalara ayrılarak tuzla buz oldu.

Sophie, bir zamanlar Dağhan'la magazinlerin baş sayfasına düştüğü Arjantinli, dünyaca ünlü bir modeldi. Net hatırlıyordum, bir mekanda karşılıklı otururlarken fotoğrafları çekilmişti. Instagram'dan da takipleştiklerini görmüştüm. Ama haber büyümeyince belki de sadece bir söylentiydi diye düşünmüştüm. Fakat buradaki futbolcuların dahi ağzında Sophie olduğuna göre, bir söylentiden öteydi.

Şarkıyı Dağhan'ın açtırdığını anlayınca içime doğan ufak umut bulutu, Sophie adının geçmesiyle yok olmuş, yeniden sarsılmamı sağlamıştı.

Benimle ilgisi yoktu.

Onun hayatında gerçekleşen hiçbir şarkı, hiçbir bakış, hiçbir kelime, hiçbir eylem, hiçbir şey benimle ilgili değildi.

Bunu sürekli olarak kendime hatırlatmam gerekiyordu. Hiç unutmamak üzere hatırlatmalıydım.

Omuzumdaki çantanın ağırlığı birden artmış gibi hissettim.

Gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım ve konuşmaların devamına kulak asmadan hızla spor salonundan uzaklaştım.

💛

Antenmanlar bittikten sonra odama çıktığımda üzerimdekilerden kurtulup hızlı bir duş aldım, ardından pijamalarımı giyinip saçlarımı havluya sararak yatağıma uzandım. Overhink saatim başlamıştı. Akşamki davet için zerrece hazırlanma isteğim yoktu. Reha hocaya "biraz rahatsızım" deyip gelemeyeceğimi söylemeyi düşündüm ama bunu söylediğim an beni kontrol etmeye geleceğini, hatta işi doktora gitmeye kadar uzatacağını bildiğim için yapamadım.

Saat ilerliyordu ama benim ne saçımdaki havluyu çıkarıp saçlarımı kurutmaya ne de hazırlanmak için yerimden kalkmaya arzum vardı.

Dağhan ve Sophie konusu zihnimde dalgalanırken düşüncelerimi tatlandırmak adına, irademe karşı koyamadığım zamanlarda "küçük ödül" diye yanıma aldığım sürülebilir çikolatayı komodinden aldım. Kaşığı daldırıp ağzıma bir lokma attım. Tatlı serinliği dilimin üzerinde yayılırken içimden bir ses "buna değmez," diyordu ama umurumda değildi. Ruhsuz bir şekilde tavanı izliyor, bu kadar iradesiz olduğum için kendime kızıyordum. Her konuda.

Tam ikinci kaşığı ağzıma götürecekken komodinin üzerindeki telefonum çalmaya başladığında başımı çevirip kimin aradığına baktım. Ekranda beliren isimle birlikte içimdeki tüm miskinlik dağıldı.

Reha hoca arıyordu.

Karşımdaymış gibi bir anda doğruldum, sırtımı dikleştirdim. "Efendim hocam," dedim aceleyle.

Konuştuğum anda ağzımda unuttuğum kaşık ağzımdan üzerime düştü, pijama üstüm kahverengi bir lekeye bulandı. "Harika," diye mırıldanırken tek elimle komodindeki ıslak mendili kaptım, bir yandan kıyafetimi çitileyip bir yandan hocayı dinlemeye çalıştım.

"Alo Feza," dedi beklemeden. Sesi, normalden daha telaşlıydı. "Kızım, benim acilen İstanbul'a gitmem gerekiyor."

Toparlandım. "Hayırdır hocam, bir sorun mu var?"

"Hanım biraz rahatlanmış," derken sesindeki tedirginlik daha belirgin hale geldi. "Tansiyonu çıkmış, hastaneye yatırmışlar. Yanında olmam lazım, aklım kalır yoksa."

Endişeyle doğruldum. "Çok geçmiş olsun hocam. Yapabileceğimiz bir şey var mı? Tek gitmeyin, ben de geleyim yanınızda."

"Yok, sen yemeğe katıl. Ben beklemeden çıkıyorum."

Bir an sustum, elimdeki ıslak mendili buruşturup komodinin üzerine bıraktım. "Peki hocam, geçmiş olsun tekrar. Sevim teyzeye selamlarımı iletin."

"Aleyküm selam," dedi kısa bir iç çekişle ve telefon kapandı.

Oda yeniden sessizliğe gömüldü. Telefon ekranı karardığında içeride sadece klimanın düşük uğultusu kalmıştı. Ellerim çikolatayla içimse tuhaf bir sıkışmayla doluydu.

Yemeğe gitmem artık kaçınılmazdı.

Ansızın bu tarz yemekler ya da kutlamalar çıkabildiğinden valizime attığım lacivert elbiseyi giyindim. Aynanın karşısında durup elbisemin bel kısmındaki dikişi düzelttim. Lacivertin en koyu tonundaydı, sade ama zarif bir kesimi vardı. Kumaşı tok, duruşu yumuşaktı; hareket ettikçe vücuduma uyum sağlıyor, ne fazla dar ne de bol görünüyordu. Omuzlarımı örten sade kesimi boynumu olduğundan daha uzun göstermişti. Abartılı bir şey değildi ama yemeği idare ederdi.

Saçlarımı kurutup hafifçe şekillendirdim, yüzüme düşen birkaç tutamı geriye attım, dağınıklığın verdiği doğallık hoşuma gitmişti. Kulaklarıma küçük, altın rengi halka küpeler taktım. Bazılarının dolgu yaptırdın mı sorusuna maruz kalan kalın dudaklarıma nude tonlarda ruj sürdüm, üstüne ince bir parlatıcı geçtiğinde bir süre aynadaki yansımama baktım. Ne fazla şık ne de sade görünüyordum.

Görünüşüm beni tatmin ettiğinde daha fazla kendimle uğraşmayı bıraktım, parfümümden boynuma iki fıs sıktıktan sonra siyah çantamı elime alarak odadan çıktım.

Otoparka inmek için asansöre ilerlerken kapıların kapanmak üzere olduğunu fark edip topuklularımın izin verdiği kadarıyla adımlarımı hızlandırdım. Bir anlık refleksle elimle sensöre uzandığımda kapılar yeniden açıldı.

İçeri adımımı attığımda başımı kaldırdım ve kalbim bir anlığına hızlanıp tekledi.

Dağhan, içerideydi.

Asansörün arka duvarına yaslanmış halde duruyordu. Üzerinde lacivert, keten dokulu bir gömlek vardı; düğmelerinin ilk ikisi açıktı, kollarını dirseklerine kadar kıvırmıştı. Altında siyah bir pantolon vardı, kumaşının kalitesi ışığın altında bile belli oluyordu. Kumral saçlarını büyük bir özenle yukarı taramış ve hafiften yana yatırmıştı.

Elleri ceplerinde, sırtını asansörün duvarına yaslamış bir halde, umursamaz bir rahatlıkla duruyordu. Ancak gözleri ansızın benim gözlerimle buluştuğunda yüzündeki o umursamaz rahatlık dağıldı. Duruşunu hafifçe düzeltti, omuzları dikleşti.

Görünüşü nefesimi kestiğinde hızlanan kalbim bana yeniden nefes almam gerektiğini hatırlattı. Soluklandım ve beklemeden içeriye girdim. Kapılar arkamdan kapanırken sessizce boğazımı temizleyip, "Merhaba," dedim. Sesim, umduğumdan daha yumuşak çıkmıştı.

"Merhaba," diye karşılık verdi tok sesiyle.

İçeri ilerleyip onun tam soluna geçtim. Aramızda bir kol mesafesi bile yoktu. Asansörün aynasından yansımalarımıza baktığımda üzerimizdeki renklerin neredeyse birebir olduğunu fark ettim. Lacivert, laciverte karışmıştı; ayarlasak bu kadar uyumlu giyinemezdik.

Bir çift gibiydik.

Hiç konuşmayan, mesafeli bir çift.

Aynadaki yansımadan onun bana baktığını gördüğümde kalbim bir anlığına yer değiştirdi sanki. Başını bana çevirmişti; gözleri bir süre yüzümde gezindi.

"Yemeğe mi?" diye sordu. Sesi neredeyse bir fısıltı kadar alçak ama belirgin bir derinliğe sahipti.

Başımı eğip içimde tuttuğum nefesi serbest bıraktım. "Evet," dedim ve sonrasında ekledim. "Aslında gelmeyecektim. Reha Hoca gelecekti ama eşi rahatsızlandığı için gelemiyor. Ben gideceğim yerine. Birimizin gitmesi lazımdı. Temsilen."

"Neden gelmeyecektin?"

Omuzlarımı kaldırıp indirdim. "Başka planlarım vardı çünkü."

"Ne gibi planlar?"

Gözlerimi kısarak ona baktığımda bana bakmak için başını eğdiğinden yüzlerimizin gereğinden fazla yakın olduğunu fark ettim, nefesini hissedebiliyordum. Bir süre bakıştık. O anda asansörün içindeki hava biraz daha ağırlaşmış gibiydi.Hazırlıksız yakalandığım bu yakınlık nefesimi keserken gözlerimi kırpıştırdım ve nefes almayı denemeden "Neden merak ettiniz?" diye sordum.

"Üzülecektim," dedi gözlerini gözlerimden ayırmadan. "Seni önemli bir şeyden mahrum ettiysek."

Yanıtıyla komik bir şey söylemiş gibi nefesimi serbest bırakarak güldüm ve başımı salladım. "Önemliydi ama üzülmeyin. Telafisini yapacağız sonra."

Yanıtımla birlikte asansör hafifçe sarsıldı, ardından yavaşça durdu. Bu sayede ben daha fazla yalana batmak zorunda kalmadım. Ufak bir ding! sesiyle kapılar ağır ağır açıldığında önüme döndüm ve bakışlarından kurtulabilmenin verdiği rahatlıkla soluklanıp asansörden çıktım.

Dağhan da arkamdan çıktı ve bir gölge gibi peşimden ilerledi.

"Yemeğe birlikte gidebiliriz," dediğinde ses tonunda ne bir teklifin ne de bir ısrarın keskinliği vardı. Daha çok alışkanlıkla söylenmiş bir cümle gibiydi. Söylediğini doğru anlayıp anlamadığımı sorgularcasına suratına baktım. Ellerini ceplerinden çıkarmadan omuzlarını kaldırıp indirdi. "Restorana giden yol ıssız ve karanlık."

Huyları hiç değişmemişti. Hep böyleydi. İlgili görünür, insana kendisinden hoşlanıyormuş gibi hissettirir sonra bunları yapan o değilmiş gibi ansızın uzaklaşır, buz kütlesine dönüşürdü.

Bu defa ağına düşmeyecektim.

Sesime yapay bir rahatlık katarak "Korkuyor musunuz?" dedim.

Kaşlarını çattı. "Efendim?"

"Yolun ıssız ve karanlık olması sizi korkutuyor mu?" Bir saniyelik duraklamadan sonra ekledim. "Öyleyse eşlik edebilirim."

Bir an için şaşırdı. Sonra şaka yapıyormuşum gibi kendinden emin bir halde güldü. "Hayır," dedi. "Ben senin için söyledim."

"Ha o zaman teşekkür ederim," dedim. Dudaklarımın kenarında ince bir tebessüm belirdi. "İdare ederim ben."

"Sen bilirsin," diye karşılık verdi. Sesi soğuk değildi ama fazla da samimi sayılmazdı.

Aramızda bir sessizlik oluştu. Ne o bir adım yaklaştı ne de ben. Sonunda başka hiçbir şey söylemeden ikimiz de aynı anda hareket ettik ve arabalarımıza geçmek üzere farklı yönlere yürüdük.

Kırmızı Mini Cooper'ımın önüne geldiğimde kumandasıyla aracımı açıp sessizce sürücü koltuğuna oturdum. Emniyet kemerini taktım, motoru çalıştırdım. Sürmeden önce birkaç dakika motorun ısınmasını bekledim. Başımı koltuğa yaslayıp gözlerimi kapattım, kalbimin ritmi hâlâ asansörün içindeki kadar hızlıydı. Onunla ilgili hiçbir şey umurumda değilmiş gibi yapmak benim için zordu, zaman geçtikçe alışırım sanıyorum fakat idare etmek gün geçtikçe daha da zor hale geliyordu.

Nabzım yavaşladığında yanaklarımı şişirerek bir nefes verdim. El frenini indirdim, arabamı park yerinden çıkarıp navigasyonun yönlendirmelerine uyarak sürdüm.

Rivage Restoran'a giden ormanlık yol, Dağhan'ın söylediği gibi ıssız ve karanlıktı.

Yoldaki tek ışık ara sıra ağaçların arasından süzülen farların yansımasıydı. Yol boyunca camları sıkı sıkıya kapalı tuttum, hareketli şarkılar açtım, sesin içimdeki tedirginliği bastırmasını diledim.

Nihayetinde tabelada "Rivage" yazısını görünce derin bir nefes aldım. Arabayı otelin taş döşemeli park alanına çektim. Dışarı adım atar atmaz gölün üzerine düşen ışık huzmeleri gözümü aldı. Camdan duvarlı lüks restoran, sanki gölün yüzeyinden doğmuş gibiydi, içerideki ışıklar suya karışıyor, gölün yansımasında titreşiyordu. Hava serin ama huzurluydu, esen rüzgarın serinliği saçlarıma karıştı.

Daha önce hiç gelmemiştim ama buraya adım atmanın bile belli bir ayrıcalık gerektirdiğini biliyordum. Yani tek başına gelsem, muhtemelen içeri alınmazdım.

Meraklı gözlerle etrafı incelerken arkamdan işittiğim ıslık sesiyle irkilip omuzumun üzerinden arkama baktım. Aracından yeni inen Vuko, rahat bir tavırla bana doğru geliyordu.

Altında siyah bol kesim bir kargo pantolon, üzerinde aynı koyulukta kısa kollu, oversize kot ceket vardı. İçindeki beyaz tişörtün üstünden gümüş zincir kolyesi sarkıyor, tek kulağındaki halka küpe parlıyordu. Saçları özenle şekillendirilmişti. Vuko her zaman takımın en tarz insanı olarak bilinir, karizmasıyla ben buradayım derdi.

"My pretty diet coach," dedi o tipik ağdalı aksanıyla, ellerini iki yana açarak. "Bu ne güzellik. Ben alamıyor gözlerimi." Başını geriye atıp dramatik bir biçimde gözlerini kısmayı da ihmal etmedi. "Ah, ışığın alıyor benim gözleri."

Başımı yana eğerek gülümsedim. Vuko'nun alaylı övgüleri olmasa kendimi güzel hissetmeyecektim. Ancak bu flörtöz tavırlarının bana özel olmadığını biliyordum bu nedenle çok da üzerime alınmamayı öğrenmiştim.

"Teşekkür ederim Vuko, sen de çok yakışıklı görünüyorsun. Her zamanki gibi."

"Ah," diyerek elini kalbine koydu. "Kalbim kütür kütür atıyor."

Söylediği hatalı kelimeye istemsizce kahkaha attım. "Kütür kütür değil, küt küt denir."

Dudaklarını birbirine bastırıp suratını buruşturdu. "Türkçe çok zor. Alışamıyor ben."

"Yine de iyi ilerliyorsun," dedim gülümseyerek.

Tam o sırada arkadan gecenin sessizliğini yırtan bir motor sesi duyuldu. İç güdüsel bir refleksle ikimiz de başımızı yola çevirdik. Mekânın önüne siyah bir Audi RS7 girdi. Farların keskin beyaz ışığı, zemini tarayıp restoranın girişine kadar uzandı.

Araç durduğunda valelerden biri hemen önüne atılıp ceketinin düğmelerini ilikleyerek kapısını açtı ve Dağhan dışarı çıktı. Başını kaldırdığı anda yeniden göz göze geldik ve yüreğim bugün bilmem kaçıncı kez kasıldı. Yeşil gözleri bu mesafeden gecenin etkisiyle simsiyah görünüyordu.

"Assolistler en son gelirmiş," dedi Vuko ciddileşerek. Gülümsemedim bile. İlgimi yeniden Vuko'ya vererek önüme döndüm ve Dağhan'ın gelişini umursamamış gibi yaparak merdivenlere yöneldim. Vuko'yla birlikte mekanın merdivenlerinden çıktık.

Loş ışığın hakim olduğu mekanın içine girdiğimizde, kalabalığın uğultusu birbirine karışmıştı. Geniş pencerelerden gölün yüzeyi görünüyordu; gecenin siyahlığına bürünmüş suda ayın solgun halesi eşsiz bir mücevher gibi parlıyordu. Masalar sade ama zarifti. Takıma özel tasarlanan lacivert saten masa örtülerinin üzerindeki kadehlere mumlardan yayılan ateşin titrek ışıkları yansıyor, bu görüntü ambiyansı daha hoş hale getiriyordu. Etrafta dört dönen garsonların sessiz adımları fonda çalan hafif caz melodilerine karışmıştı.

"Nereye oturacaksın?"

Vuko'nun sorusuyla etrafta şöyle bir göz gezdirdim. Sağlık ekibinin oturduğu masayı görünce çenemin ucuyla o yönü işaret ettim. "Orada olacağım."

"Pekâlâ, iyi eğlenceler," diyerek göz kırptı.

"Sana da," dedim gülümseyerek ve yollarımız ayrıldı.

Sağlık ekibinin oturduğu masaya yöneldiğimde birkaç tanıdık yüz beni fark edip gülümsedi. Masanın ortasında Reha Hoca'nın yerine ayrılmış boş bir sandalye duruyordu, çantamı sessizce sandalyenin yanına bırakıp oturdum.

"Feza, hoş geldin." Yanımda oturan takımın psikoloğu Duygu abla hemen döndü bana, yüzünde sıcacık bir tebessüm vardı. "Reha hoca gelemedi değil mi? Bilgin var mı, eşi nasılmış?"

"Tansiyonu çıkmış, hastaneye kaldırmışlar. Yanına gidiyordu, dönünce arayacağım ben de bilmiyorum tam."

"Geçmiş olsun ya," dedi karşımdaki, takımın masörlerinden Murat. "Yaş ilerleyince çıkıyor böyle sıkıntılar. Reha Hoca bırakacak belli ki çalışmayı. Ege'ye taşınma planları var. Eşinin durumu ağırlaştıkça hızlandırır işlemleri."

"Ay en iyisi ya. Çalışacağını çalışmış, kazanacağını kazanmış, daha yıpratmasına gerek yok kendini. Ege de nasıl güzeldir şimdi..."

Konu Ege'nin güzelliğinden, Reha hocanın Köyceğizli olduğundan, orada yaşayacağından falan açılmış, ekibi yoğun bir muhabbet sarmıştı.

Ansızın restoranda yankılanan "Ooo," sesleriyle herkesin başı refleksle kapıya çevrildi. Ardından bir alkış tufanı koptu. Dağhan girmişti içeri.

Mekanın loş ışıkları onun üzerinde biraz daha parlıyordu sanki. Onu görür görmez ayağa kalkan birkaç futbolcu tezahürata başladı, Dağhan da gülümseyip mahcup bir edayla başını eğdi. Bakışlarındaki utangaçlığı seçebilecek kadar da tanıyordum onu.

Masaların arasından geçip Ahmet Başkan'ın yanına yürüdü.

Ahmet Başkan yerinden kalktı, kollarını açtı, Dağhan'ın kaybettiği babasını aratmayacak içtenlikle sarıldı ona. "Hoş geldim evladım," dercesine sırtına iki kez vurdu. İkisi de samimi bir yakınlıkla gülüştü.

Sonrasında Ahmet Bey elini Dağhan'ın sırtına koydu. "Hadi bakalım, iki kelam et de seni dinleyelim," dedi gür sesiyle.

Dağhan boğazını temizledi. "Tabii başkanım," diye yanıtladı ve bakışlarını haylaz bakışlarla kendisini seyreden takım arkadaşlarına çevirdi. "Öncelikle hoş..." dedi ama takım, cümlesini tamamlamadan "Oooooo," diyerek alkışladı.

Dağhan'ın sözleri yarıda kesilince daha derinden güldü nefeslendi ve yeniden konuşmaya başladı. "Teşekkür ederim..."

Takım tekrar "Ooooo," diyerek alkış tuttu.

Dağhan tekrar ağzını açtı ama daha konuşmadan "Oooo,"layarak alkışladılar bu kez de. Kahkahalar arttı, garsonlar bile gülümseyerek birbirine baktı. Ben de elimdeki su bardağını masaya koyup kahkahalara katıldım.

Dağhan ellerini iki yana açtı, "Sağ olun arkadaşlar. İzin verirseniz birkaç cümle kurmak istiyorum," dedi ama bu kez de Alp yüksek sesle "Konuş abi arkandayız! Sesini özledik be kaptan!" diye bağırınca ortam yine alkışlarla yıkıldı.

O da artık dayanamadı, başını öne eğip gülmeye başladı. Sakinleştiğinde ve etrafa yeniden sessizlik hakim olduğunda derin bir nefes aldı, sesini yeniden yükseltti. "Öncelikle burada olduğunuz için, bu güzel karşılama için hepinize teşekkür ederim. Burada bulunan tüm kardeşlerimi, abilerimi çok özlemişim. Eee..." Duraksadı. Çoğu futbolcu gibi, Dağhan da hazırlıksız konuşmalarda pek iyi değildi. "Buradaki herkesin emeğiyle, Fenerbahçe'de yeniden nefes aldığımı hissediyorum. İnşallah bu yemek hepimize iyi gelir, sezona iyi bir açılış yaparız hep birlikte. Sonumuz şampiyonlukla taçlansın. İyi ki varsınız. Afiyet olsun."

Sözleri sonlanır sonlanmaz yeniden, bu sefer daha büyük bir ciddiyetle alkışlandı Dağhan ve nihayetinde yemek başladı.

Zaman geçtikçe o resmiyet dağılmış, herkes biraz gevşemiş ve ortamın ağırlığı yerini sıcak bir neşeye bırakmıştı. Takımın masasında en çok sesi çıkan her zamanki gibi Alp ve Gökay'dı. Alp elleri havada heyecanla bir şeyler anlatırken karşısındaki Vuko elini kaldırıp deli işareti yapıyor, "Sen deli çocuksun," diyordu. Kahkahalar birbirine karışıyor, tabakları toplamaya geldiklerinde muhabbete dahil olan garsonların yüzlerinden gülümseme eksik olmuyordu.

Alp telefonu önüne koymuş, takımın ağır abilerinden Melih'i de kadraja alırken "Abi bak şimdi reels çekiyoruz, kimsenin yüzünü asık görmeyeyim," dedi.

Melih abi umursamazca tatlısını kaşıklarken "Kardeşim, sen futbolcu musun influencer mı karar ver," deyince herkes güldü.

Masalardan birinde Ahmet Başkan, teknik direktör İshak Bey ve Tuğrul abiyle sohbete dalmıştı. Muhabbetleri öyle keyifli görünüyordu ki Tuğrul Abi'nin yaşlarındaki defans oyuncu Lucas abi "Doğru söylüyor vallahi!" diyerek kahkaha atıyordu.

Dağhan, masanın diğer ucundaydı. Kalabalığın içinde olmasına rağmen merkezde onun olduğu belli oluyordu. Sanki herkesin enerjisi onun etrafında dönüyordu. Yanında oturan, genelde yedeklerde kalan genç oyunculardan Berk bir şey söylediğinde hafifçe gülümsedi.

Vuko bir anda ayağa kalktı, eline geçirdiği tuzluğu havada sallayarak "Hadi bakalım beyler, refleks testi," diye bağırdı.

Masadakiler söylediğini anlayarak alkışlayıp tempo tuttu ve Vuko tuzluğu aniden Dağhan'a doğru fırlattı.

Dağhan başını bile çevirmeden sadece gözlerini hareket ettirdi, tek eliyle hiç çaba göstermiyormuş gibi tuzluğu yüzüne gelmeden havada yakaladı. Masadaki alkış ve tezahüratlar yükseldi.

Alp, "Adam Matrix gibi yeminle!" Deyince Dağhan başını iki yana salladı, dudaklarının kenarı belli belirsiz kıvrılmıştı.

"Vov, ayak gerektirmeyen konularda hâlâ iyisin eks Captain," dedi Vuko. "Ama şunu kabul et, ben iyi asist yapıyor."

Dağhan'ın bakışlarındaki ciddiyet yerini korudu, Vuko'nun altında kalmadan alaylı bir ses tonuyla "Kontrolsüz bir hızla yaptın asisti," dedi. "Biraz daha çalışman gerekiyor."

"Ooo," dedi Gökalp. "Sessiz forvet savaşları. İşte bize lazım olan hırs, azim, bağlılık!"

Ben tüm ilgimi orada geçen muhabbete vermişken Dağhan'ın bakışları bir anda beni bulunca etrafta yankılanan tüm sesler sustu sanki. Yanaklarıma yerleşen kızıllığı hissetmemek imkansızdı. Bakışlarımız birbiriyle daha fazla oyalanacaktı ki tatlı servisi yapmak için önüme gelen garson, aramızda etten bir duvar oluşturdu. Bu sayede ben de önüme dönüp yeniden masamdaki ekip arkadaşlarıma verdim ilgimi.

Yemek bitene dek Dağhan'la bakışlarımız bir daha hiç buluşmadı.

Yemek çıkışında herkes yavaş yavaş dağıldı. Takım arabalarına bindi, valelerin ıslıkları ve kapı sesleri bir bir sustu. Ben de günü kazasız belasız, yeni bir Dağhan krizi yaşamadan bitirmiş olmanın hafifliğiyle arabama geçtim. Motoru çalıştırmadan önce navigasyonu açtım, rotayı tesise çevirdim. Telefonumu araca bağlayıp Zayn & Jisoo'dan Eyes Closed şarkısını açtım, şu sıralar sürekli bu şarkıyı dinliyordum. Şarkının ilk notaları arabayı doldururken yola çıktım.

Göl kenarından uzaklaşırken farların aydınlattığı dar yol, önümde kıvrıla kıvrıla uzanıyor, eşlik ettiğim şarkılarla eğlenceli hale geliyordu.

Yaklaşık on beş dakika ilerledikten sonra arabadan gelen bir titremeyle direksiyonu sıkıca kavradım, gösterge paneline baktım. Her şey normaldi. Hafifçe gaz verdim, bu kez daha sert bir sarsıntı gedi, oturduğum koltuğun altı titreşti, motor inledi.

"Hayır, şimdi değil," dedim dişlerimin arasından.

Yolun iki yanında uzanan çam ağaçlarının gövdeleri farların ışığında birbirine karışıyor, kafamda korkunç senaryolar kurmama neden oluyordu. Bir anda müzik sesi frekans kaybına uğramış gibi kesik kesik gelmeye başladı, radyo iki üç kez kapanıp açıldı ve çok geçmeden müzik kesildi, gösterge ekranı söndü; araba frene basmışım gibi durdu.

Araç içindeki elektriğe bağlı her şey söndüğünde, ormanın karanlığı insanı yutacak hale büründü. Kalbim göğsüme sertçe çarptı, panik atak geçireceğimi anlayarak sakinleştirmeye çalıştım kendimi. Titreyen ellerimle tekrar star-stop düğmesine bastım.

Tık yoktu.

Bir kez daha bastım sonra bir kez daha.

Yine hiçbir ses çıkmadı.

Yalnızca dışarıda, rüzgârın ormanın arasından geçerken çıkardığı ıslığa benzer uğultusu duyuluyordu. Ve geceyi yaran bir baykuş sesi işitiyordum.

Yoksa kurt mu uluyordu?

Bolu ormanlarında her şeyle karşılaşabileceğimi söylemişti abim, iyice gerildim.

Farlar bir anlığına yanıp söndü, sonra tamamen karardı.

Ellerim direksiyonun üzerinde kaldı, nefesim kesildi. Yolu çevreleyen ağaçlar sanki üzerime doğru geliyordu.

Bir anlığına telefonum aklıma geldi ve elimi hızlıca telefonuma uzattım sinyal olmağını görünce neredeyse ağlayacaktım.

Ellerim de vücudum gibi titremeye başladı, kendimi sıkarak akıllı düşünmeye çalıştıkça zihnimdeki tüm mantıklı sesler yerini terk ediyordu.

"Sakin ol Feza," dedim kendi kendime. "Sakin ol. Lisede değilsin. Olabilir, araban bozulabilir, üstesinden gelirsin kızım. Dağ başında mıyız?" deyip etrafıma baktım. "Dağ başındayız!"

Bu gerçekle yeniden yüzleşince neredeyse ağlayacaktım. Titreyerek dudaklarımı kıpırdattım ve dua etmek için ellerimi açıp bildiğim tüm sureleri okumaya başladım.

Tam duamı bitirdiğimde, göz kapaklarımın ardından bir ışık yükseliyor gibi hissettim. Arabamın çalıştığını düşünerek ağır ağır gözlerimi açtım.

Evet, dışarıdan bir ışık yükseliyordu ama benim arabamın ışığı değildi.

Beyaz bir minibüs, tam arabamın önünde durmuştu. Motoru sustu, kapısı açıldı ve baştan ayağa siyah giyinmiş genç bir adam indi.

Beni kaçırmaya gelmiş olamaz, değil mi?

Adam yola kısa bir bakış attı, sonra kararlı adımlarla arabamın yanına geldi. Sürücü kapısının yanında durdu ve eğilerek "Abla," diye seslendi kibar bir sesle. "Araç mı bozuldu?"

Elimde olmadan nefesimi tuttum. Şöyle bir adama baktığımda benim yaşlarımda, masum yüzlü bir delikanlı olduğunu fark ettim. Beni kaçırabilecek kadar güçlü görünmüyordu, cılız sayılırdı hatta, boyu da benden kısa duruyordu. Bu görüntü beni rahatlattı.

Başımla onayladım. "Evet, sanırım."

"Kaputu aç da bakalım abla," dedi, konuşması gayet doğal ve samimiydi. Eğilip kaput düğmesine bastım.

Genç adam kaputu açmak için aracın önüne ilerledi, ben de yalnız olmamanın verdiği güvenle kapıyı açıp dışarı çıktım.

Gecenin ayazı anında tenime işlerken ellerimle kollarımı ovuşturarak adama baktım. "Anlıyor musun arabalardan?"

Saçlarını jöleyle şekillendirmiş delikanlı belli belirsiz gülümsedi. "İlkokuldan beri babamın tamirhanesinde çalışıyorum ablam."

İyiden iyiye rahatladım. "Ne güzel," deyip derin bir nefes aldım. "Sorun ne acaba?"

"Motora bir bakayım."

Kaputa eğilip elleriyle bir şeyleri açıp kurcalarken yolun karanlığına yeni bir ışık daha düştü. Kafamı çevirip yola baktığımda, yaklaşan aracın farları gözlerimi kamaştırınca elimi refleks olarak gözlerime siper ettim.

Araba yanımızdan geçip gidecek sandım ama o geçip gitmek yerine sinyal verip yavaşladı, sonra bizim hemen yanımıza park etti.

Arabayı tam olarak gördüğümde karnımın tam ortasında bir sıkışma hissettim çünkü eğer yanlış görmüyorsam bu Dağhan'ın arabasıydı.

O an yeniden nefesimi tutup olduğum yerde donakaldım.

Kapı açıldı.

Dağhan indi.

Şaşkınlığım seviye atlarken ne yapacağımı bilemedim. İner inmez bana baktı, bakışlarında endişeye dair bir emare görür gibi oldum fakat emin olamadım.

"Feza," dedi kapısını kapatmadan hemen önce. Bu, yıllar sonra adımı ağzından duyduğum ilk andı. "Bir problem mi var?"

"Enişte geldi galiba abla," dedi tamirci çocuk bana fırsat vermeden. Sözlerinin ağırlığı havada asılı kaldı. Ben yerin dibide geçmek isterken çocuk başını kaldırıp ellerini birbirine çarptı. "Motor yanmış abi..." dedi heyecanla. Başını kaldırıp gözleri Dağhan'la buluştuğu an irkilip "Ana!" diye bağırdı. "Dağhan abi! Dağhan Ulukan!"

Eliyle alnındaki jöleli saçlarını geriye itti, heyecandan kekelemeye başladı. "Abi ben senin her maçını canlı takip ediyordum, izlemezsem özeti izliyordum. Ne oyuncusun abi ya! Vallahi şok oldum!"

Dağhan, alışkın bir edayla çocuğa kısa bir baş hareketiyle selam verip "Eyvallah," dedi yalnızca. Sonra bozulan arabama yaklaştı. "Çalışacak durumda mı?"

"Çalışmaz abi," dedi çocuk. Sonra bana dönüp eliyle yolun ilerisini gösterdi. "Bizim tamirhane ilerde ama sabaha kadar kapalı. Sabah babamla gelir bakarız."

"Böyle burada mı kalacak araba?" dedim telaşla. "Ayı var kurt var."

"Abla bu ormanda ne kurdu ne ayısı?" dedi çocuk gülerek. "Bakma gece karanlık ama gün ışığında cennet gibidir buralar."

"Benimle gel," dedi Dağhan. Bakışlarımı ona çevirdiğimde bana döndüğünü gördüm. "Zaten aynı yere gidiyoruz, tesise ulaştığımızda servisi arar, çekiciye ulaşırız."

"O da mantıklı tabii," dedi tamirci çocuk. "Burada beklemenin anlamı yok."

Birkaç saniye düşündüm, ondan uzak olmaya çalışacağım derken kader sanki beni biraz daha itiyordu ona. "Zahmet vermek istemem."

Dağhan belli belirsiz gülümsedi. "Kucağımda götürmeyeceğim," dediğinde yanaklarımın ısındığını hissettim. Sessizce öksürüp toparladı. "Arabamda yer var yani."

"Abla başka seçeneğin yok gibi," dedi bir spiker edasıyla tamirci çocuk. "Kuş uçmaz kervan geçmez buradan."

"Aklım kalacak ama," dedim sessizce. "Sizin tamirhanenin orada telefon çekmiyor mu? Oraya kadar gelsem seninle, çekiciye ulaşırız, sonra taksi çağırırım. Çekici gelip aracı alır, ben de tesise geçerim."

"Daha neler," diye cevap veren tamirci çocuk değil Dağhan'dı. "Gece vakti bunlarla mı uğraşacaksın cidden?"

"Elbette uğraşacağım," dedim net bir tavırla. "Arabam benim sorumluluğumda. Ne emeklerle aldım onu ben. Kaderine bırakamam öylece."

Eh aylık milyon dolarlar kazanan bir futbolcu olsam ben de umursamazdım tabii. Herkesi kendileri gibi görüyorlardı.

"Sen de haklısın abla," dedi tamirci çocuk. "Gel, götüreyim ben seni."

Onu gözlerimle onaylayıp yanına doğru bir adım attığımda Dağhan'ın parmaklarının hafifçe bileğimi kavrayışıyla irkildim. Teması ani ama ölçülü, tenime bıraktığı sıcak etkiyse ürperticiydi. "Koçum sen aracına bin, ilerle. Biz birlikte arkandan geleceğiz."

"Peki abi," diyen tamirci genç kaputu kapatıp kendi minibüsüne doğru ilerledi.

Bense bileğimi kavrayan Dağhan'a sorgulayıcı bakışlarla baktım. "Ne yapıyorsun?"

"Tanımadığın bir adamla bilmediğin bir yere gitmeni engelliyorum."

"Öyle mi?" derken tek kaşımı kaldırdım. "Seni çok mu tanıyorum?"

Yemyeşil gözlerini kısıp yüzüme biraz daha yaklaştı. "Tanıyorsun," dedi, sesi kısık ve sarsıcıydı. Bir an nefesim kesildi. "Sonuçta hakkımda o kadar araştırma yapmışsın. İnternette."

Ve nefesim geri geldi.

Yutkundum. "Dağhan Bey..." dedim neredeyse fısıltıyla. "Cidden, uğraşmanıza gerek yok benim için. Ne zaman döneceğim belli bile değil, yarın erken kalkmanız gerekiyor."

"Sana özel değil," diye karşılık verdi soğukkanlı bir tavırla. "Yerinde kim olsaydı aynı şeyi yapardım. İnsanlık ölmedi, değil mi?"

Gözlerimiz aynı yoğunlukla birbirine bakarken sözleri bana yeniden kim olduğumu hatırlattı. Hani internette herhangi bir adam, görseli vardı ya, Dağhan'ın hayatında ben de tam o'ydum işte. Herhangi bir kadın. Biri. Kim olsa aynısını yapardı işte. Öyleydi.

Birkaç saniye boyunca ikimiz de konuşmadık. Rüzgârın uğultusu, bir köpeğin havlaması ve yaprakların hışırtısı haricinde hiçbir ses yoktu.

"Abi, hadi takip edin, yollar biraz dolambaçlı."

Tamirci çocuğun sesi yeniden aramızda yayıldığında Dağhan elini bileğimden ayırdı. "Geliyoruz kardeşim," dedi ve benden uzaklaşıp arabasına yanaştı. Ön yolcu kapısını benim için açtıktan sonra başıyla bana gelmemi işaret etti.

Ve kader, beni bir kez daha onun kollarına itti.

Dağhan'ın arabasına binmekten başka seçeneğim kalmamıştı.

Bölüm sonu!!!

Ben sizi yakınlaştırmaz mıyım böyle? Ben sizin inatlarınızı kırmaz mıyım???🤣

Daha baştayız ama 👀

Bölümü nasıl buldunuz?

Bu bölümde en sevdiğiniz/sevmediğiniz sahne ne oldu?

Gelecek bölümde neler olacak sizce?

YORUMLARINIZI MERAKLA BEKLİYORUM!!!!

Sizi seviyorum, mutlu günlerimiz olsun.💛💙

Bizi Hatırlatan Her Şey